کشف تصادفی هیولای باستانی/ عکس
فرارو نوشت: گفته می شود که این موجود احتمالا نوعی پلیوسور بوده گروهی از خزندگان آبزی عظیم الجثه که دارای جمجمه های بزرگ، دندان های غول پیکر و نیروی گاز گرفتن قوی تر از تیرانوزاروس رکس دایناسور گوشتخوار بزرگ بودند.
این چهار استخوان مهره‌های گونه ناشناخته‌ای از شکارچی دوره ژوراسیک به نام پلیوسور هستند و نشان می‌دهند که تقریبا ۱۵ متر طول داشته که دو برابر اندازه یک نهنگ قاتل اورکا محسوب می‌شود. یافته‌های تازه باعث می‌شوند تا برآوردهای پیشین در مورد مقیاس هیولاهای ماقبل تاریخ اصلاح شوند.
“دیوید مارتیل” استاد دیرین زیست شناسی در دانشگاه پورتسموث در بریتانیا می‌گوید: “این شگفت انگیز است که ثابت کنیم واقعاً یک گونه پلیوسور غول پیکر در دریاهای ژوراسیک پسین* وجود داشته است”. او می‌افزاید: “اگر روزی شواهد روشنی پیدا کنیم که این گونه هیولا حتی بزرگتر بوده است من را شگفت زده نخواهد کرد”.
مارتیل در حالی که در موزه کانتی هال ابینگدون در بریتانیا از میان کشوهای فسیلی نگاه می‌کرد با استخوان‌ها برخورد کرد. پس از برخورد با یک مهره بزرگ متصدی موزه به او اطلاع داد که سه مهره دیگر در انبار هستند. این فسیل‌ها در حفاری‌های مزرعه وارن در آکسفوردشایر کشف شده بودند. این فسیل‌ها از ذخایر مربوط به حدود ۱۵۲ میلیون سال پیش در اواخر ژوراسیک کشف شدند.
مارتیل و همکاران اش با استفاده از اسکن لیزری فسیل‌ها تخمین زدند که این فسیل‌ها متعلق به یک هیولای دریایی ترسناک هستند که طول آن حدود ۹.۸ تا ۱۴.۴ متر امتداد داشته و آن را به بزرگترین پلیوسور کشف شده تبدیل می‌کند. پیش از این یکی از بزرگترین پلیوسورهای شناخته شده کرونوساروس بود که بین ۱۰ تا ۱۱ متر طول داشت.
پلیوسورها بزرگترین شکارچیان اقیانوس در دوره ژوراسیک (۲۰۱ تا ۱۴۵ میلیون سال پیش) بودند. آنان با استفاده از چهار باله پر قدرت و پارو مانند در دریاها حرکت می‌کردند. پلیوسورها احتمالا شکارچیانی در کمین بودند که از آب‌های عمیق و تاریک به سمت طعمه می‌پریدند و با دندان‌های تیز خنجر مانند خود به آنان ضربه می‌زدند و سپس با نیش قوی‌تر از نیش تیرانوزاروس رکس شکار را خرد می‌کردند.
مارتیل می‌گوید: “ما می‌دانیم که این پلیوسورها حیوانات بسیار ترسناکی بودند که در دریاهای سال‌های ۱۴۵ تا ۱۵۲ میلیون سال پیش آکسفوردشایر شنا می‌کردند. آنان در بخش بالایی زنجیره غذایی دریایی قرار داشتند و احتمالا با گاز گرفتن ایکتیوسورها (نوعی از خزندگان دریایی ابزی)، پلسیوسوروس (خرنده‌ای دریایی و نزدیک به سوسمار)های گردن دراز و شاید حتی کروکودیل‌های دریایی کوچکتر را شکار می‌کردند”.
