پنجمین دوره جشنواره و نمایشگاه ملی فولاد ایران از ۱۹ تا ۲۱ دی ماه سال جاری در برج میلاد تهران برگزار شد.
این جشنواره به همت انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران و حمایت و مشارکت معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، وزارت صنعت، معدن و تجارت، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، ایمیدرو، شرکت های بزرگ فولادی و معدنی و سازندگان و شرکت های دانش بنیان مطرح داخلی برگزار شد.سیدوحید سیدعلی، مدیرعامل شرکت توسعه معادن فولاد خوزستان توضیحاتی را در مورد فعالیت این مجموعه ارائه کرد.
خطرات احتمالی وضعیت سنگ آهن
اعدادی که در گزارشات به صورت کمَی ارائه می‌شود حاصل از اکتشافات صورت گرفته است. در کشور اکتشافات به صورت سطحی و با عمق خیلی پایین‌تر از 100 متر، یعنی عمق‌های 50- 70 متر بسته به پهنه‌ها و محدوده‌هایی که کارهای اکشتافی آن صورت می‌گیرد، انجام می‌شود. این اعدادی که نشان می‌دهد ما 17 سالِ آینده، دیگر معادن سنگ آهن در کشور نخواهیم داشت، ماحصل همین اکتشافات انجام شده است. اکتشافات باید عمیق صورت بگیرد و تکنولوژِهای مربوطه از کشورهای دارای سبک و دانش فنی، آورده شود. به جز بحث اکتشاف که در عمق های 500 تا 1000 متر و بالاتر که صورت می‌گیرد، باید تکنولوژی استخراج هم وارد کشور شود تا بتوانیم بگوییم این ذخیره اقتصادی است و WBO اش به قدری ارزش دارد که بخواهیم دوباره این معدن را به صورت تونلی یا روباز، به فاز استخراج ببریم یا طراحی پیت انجام دهیم. مشکلی که شرکت‌های معدنی کشور دارند، مسئله نبود تکنولوژی‌ها و تجهیزات به روز است. اگر امروز در معدنی با عمق 500 تا 1000 متر (که نمونه‌اش در شرکت‌های معدنی کشور وجود دارد) ماده معدنی کشف شود، دوباره به همان چالش نبود تکنولوژیِ استخراج برمی‌خوریم.
تولید تکنولوژِی‌ها یا واردات؟
با وضع فعلی بهتر است که در کنار دانشِ خودمان، با کشورهایی که در حال استفاده از این صنعت به روز هستند، همکاری کنیم و قراردادهایی مشارکتی همراه با انتقال دانش با سایرین ایجاد کنیم؛ یعنی صرفا این‌طور نباشد که شرکت‌های خارجی و صاحب برند به کشور بیایند و کار مقطعی انجام دهند و ما همیشه نیازمند اسپرپارتاژ و دانش فنیِ آن شرکت‌ها باشیم بلکه باید تفاهم نامه MOU یا NDA و قراردادها طوری بسته شود که در کنار فرصتی که آن شرکت‌ها در کشور ایجاد می‌کنند و علاوه بر ارزش افزوده‌ای که برایمان به‌وجود می‌آید، تکنولوژی و دانش فنی به ما هم انتقال داده شود تا بتوانیم به صورت مستمر(مانند همین نمایشگاه که مربوط به بومی سازی است) آن‌ها را بومی کنیم و ساخت داخل را هم در کنارش داشته باشیم.
قرارداد NDA
فرق NDA با MOU این است که NDA مقداری محرمانه‌تر است و بحث‌ها و مفادی که بین شرکت خارجی و داخلی بسته می‌شود، محرمانه بوده و غیر قابل افشا خواهد بود؛ درواقع نسبت W به O خیلی محکم تراست.
هدر رفتن منابع به دلیل استفاده نادرست و نبود تکنولوژی مناسب
در کشور ما؛ آمایش سرزمینی به عنوان بحث صنعت و معدن، شاید شکل گرفته باشد و شاید هم نه. اگر شکل گرفته باشد هم پیاده سازی و جاری سازی نشده است. علت این است که شرکت‌های معدنی، برای ارزآوری، ایجاد ارزش افزوده و ایجاد سود بیشتر به سمت فولاد سازی و صنایع پایین‌دست رفتند و ارزش افزوده‌ها و ذخیره‌هایی که در صورت‌های مالی‌اشان ایجاد شده بود، باعث شد به سمت اکتشافات نروند. در نتیجه شرکت‌های بزرگ صنعت‌های میانی مثل «فولاد خوزستان» با تولید چهار میلیون تن فولاد در سال که به عنوان دومین تولید کننده فولاد میانی کشور شناخته می‌شود، چالش اصلی‌اش برای این که طرح 1410 خود را با تولید 13 و 6 دهم میلیون تن پیاده سازی کند، تامین خوراک و مواد اولیه پایدار است. وقتی ما آمایش سرزمینمان را به عنوان صنعت و معدن، در کشور پیاده سازی نمی‌کنیم و فرصت را به بخش‌هایی می‌دهیم که توان این کار را ندارند، بالانس کشور به سمت نامتوازن شدن می‌رود. امروزه شرکت‌هایی مثل «مبارکه» و «خوزستان» برای این که بتوانند بقای تولید داشته باشند و طرح‌های توسعه‌ای خودشان را پاسخ بدهند، مجبورند ماشین آلات معدنی در خور فولاد خوزستان را وارد شرکت توسعه معادن کنند چرا که شرکت‌های معدنی تولید کننده؛ رسالتشان تملک، مشارکت و اکتشاف در عمق‌های بیشتر و شناسایی پتانسیل‌های معدنی در داخل و خارج کشور و بهره‌گیری از بهای تمام شده و توجه به مباحث اقتصادی و ترخیص با هزینه‌های گمرگی است و نه تنها این مبالغ را پرداخت نمی‌کنند، بلکه تحفیف‌هایی نیز روی این موارد اعمال می‌کنند. البته ما با استفاده از تکنولوژی روز و هوش مصنوعی، در حال انجام اقدامات بسیاری خوبی برای فولاد خوزستان هستیم.
