تیم ملی ایران در دیداری سخت و نفس‌گیر موفق شد ژاپن را پس از چند سال انتظارِ سخت و طولانی در جام ملت‌های آسیا شکست بدهد.
نیمه دوم بازی با ژاپن بهترین فوتبالی بود که از تیم ملی ایران در سال‌های گذشته (به‌ویژه در همین دوره) دیدیم. تصمیم مهم برای حمله به ژاپن با تمام وجود، جواب داد و سرانجام در دیداری که کمتر کسی فکرش را می‌کرد، یک فوتبال رویایی از تیم ملی ایران مقابل سامورایی‌ها که قلب آسیا را تسخیر کرده‌اند مشاهده کردیم.
ایران از هر کجا و به هر بهانه‌ای، به دروازه ژاپن حمله کرد. حمله های بی‌محابا و سریع‌السیر که منجر به گیج شدن حریف شد. سرگشتگی ژاپن در این بازی آن‌قدر آشکار بود که که ما از گل اول سیراب نشدیم و باز هم حمله کردیم. فوتبالی که در نیمه دوم به نمایش گذاشتیم، در واقع یک بازی انتقامی مقابل ژاپنی‌هایی بود که در جام ملت‌های قبلی، غرور ما را شکستند.
در مسابقه دیروز، نه فقط بازیکنان تیم ملی که امیر قلعه‌نویی هم بیش از همیشه بر بازی و اداره شاگردانش مسلط‌تر بود. ارنج او در در بخشی که هافبک‌ها قالب تدافعی داشتند جواب داد و آن‌گاه که تیم ملی حمله می‌کرد، تمام بازیکنان هجومی ما شجاعانه بازی می‌کردند. وقتی ترسِ تیم ملی از حریف پرآوازه‌اش در نیمه دوم ریخت، تیم ملی تبدیل به همان تیمی شد که می‌خواست ژاپن را به هر قیمتی شکست بدهد.
پیروزی مقابل ژاپن آن‌قدر اتفاق شیرین و جذابی برای فوتبال ایران است که می‌شود حتی بخشی از حرفهای کنایه‌آمیز سرمربی تیم ملی را در نشست خبری نادیده گرفت؛ حتی وقتی او برای هزارمین بار درباره ماجراهای سال ۲۰۰۷، در کنفرانسی که هیچ ربطی به آن اتفاقات نداشت بازهم سخن گفت!
قلعه‌نویی را امروز با این مصاحبه‌های طعنه‌آمیز و عجیبش قضاوت نمی‌کنیم؛ چرا که اعتقاد داریم باید از این برد شیرین، حتی با وجود گلایه‌های طعنه‌آمیز و بی‌اهمیت لذت برد و هیچ چیز در این شرایط، مهمتر از این نیست که تیم ملی باید برای بازی بعدی‌اش مقابل قطر آماده شود. پس از سال‌های حسرت‌بار فوتبال ایران، این‌دفعه در یک قدمی صعود به فینال جام ملت‌ها قرار گرفته‌ایم؛ فوتبالدوستان ایران حاضرند در این وضعیت خاص، هر نیش و کنایه‌ای را به جان بخرند اما ملی‌پوشان با جام به ایران برگردند؛ چه چیزی از این شیرین‌تر و چشم‌نوازتر…
